Etiudy charakterystyczne 2, T. Stachak, Euterpe

Gdy pada słowo „etiuda” często myślimy o utworze trudnym, który ma głównie cel dydaktyczny. 

Etiudy charakterystyczne wymykają się tej definicji, bowiem wyzwania techniczne, jakie stawiają, starałam się zrównoważyć walorami artystycznymi: melodyjnością, urozmaiconą fakturą, bogatą rytmiką i harmonią.

Utwory są stylistycznie zróżnicowane, każdy w sposób czytelny odwołuje się do znanych i lubianych form muzyki klasycznej lub popularnej (ballada, kołysanka, tańce latynoamerykańskie, irlandzki folk, ragtime i in.).

Etiudy w drugim zbiorze pomagają rozwinąć technikę lewej ręki w zakresie: gry legato (Etiuda country), pochodów interwałowych i gamowych (Etiuda – Tango nuevo, Etiuda bluesowa), zmian pozycji, gry w wysokich pozycjach i barré (np. Etiuda sycylijska); zaś w przypadku prawej doskonalić technikę arpeggio (m.in.: Etiuda – Walc, Etiuda deszczowa, Etiuda refleksyjna) i tremolo (Etiuda koncertowa).

Brzmienie utworów wzbogacają stosowane licznie flażolety, pizzicato, tamburo, glissando oraz inne efekty gitarowe.

W drugim cyklu, podobnie jak w pierwszym zeszycie Etiud, stosuję określone rozwiązania metodyczne, m.in. wprowadzam ćwiczenia przygotowawcze przed każdą z etiud, w tym wprawki na pustych strunach (wyjątki trudniejszych fragmentów z utworu), poświęcone prawidłowemu palcowaniu prawej ręki.

Zachęcam, aby starannie wyćwiczyć je przed wykonaniem etiudy.

Mam nadzieję, że Etiudy charakterystyczne nie tylko pomogą doskonalić technikę gitarową, ale też wzbogacą repertuar koncertowy.